مددکاری اجتماعی و فرسودگی شغلی: انسان عصر حاضر در جریان سازگاری با محیط اجتماعی و شغلی خود ناچار است محدودیت‌ها و فشار هایی را متحمل شود به نحوی که این فشارهای موجود در محل کار منجر به فرسودگی شغلی کارکنان می‌شود.
فرسودگی شغلی کاهش قدرت سازگاری با عوامل فشارزاست و سندرمی است مرکّب از خستگی عاطفی و جسمی که منجر به ایجاد خودپنداری منفی در فرد و نگرش منفی به شغل و فقدان احساس ارتباط با مراجعان به هنگام انجام وظیفه می گردد، فرسودگی شغلی اساساً ناشی از استرس شغلی است. مددکاری اجتماعی از جمله حرفه های یاورانه پراسترس است و مددکاران اجتماعی با توجه به تنش زا بودن حرفه‌شان در معرض آسیب پذیری و فرسودگی شغلی قرار دارند و اگر به موقع به علائم فرسودگی شغلی آنان توجه نگردد و اقدامی صورت نگیرد هم مددکاراجتماعی و هم سازمانی که در آن کار می‌کنند، تحت تأثیر قرار می‌گیرند. با توجه به اهمیت حرفه مددکاری اجتماعی در جامعه و پیامدهای نامطلوب فرسودگی شغلی بر تمام ابعاد زندگی شغلی، خانوادگی و اجتماعیِ مددکاران اجتماعی این سئوال از مددکاران اجتماعی پرسیده شد که “نظر شما بعنوان یک مددکار اجتماعی جهت پیشگیری از فرسودگی شغلی در حرفه مددکاری اجتماعی چیست؟”
برای رسیدن به پاسخ این پرسش؛ در فضای مجازی این سوال در جمع ۴۴۳ نفری از جامعه مددکاران اجتماعی ایران که شامل اساتید این رشته، دانشجویان مقاطع مختلف تحصیلی، مددکاران اجتماعی شاغل در ادارات و سازمانهای مختلف و سایر صاحب نظران مطرح شد. و نتایج مباحثه گروهی با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی گرینهایم ولاندمن (۲۰۰۴) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
با تجزیه و تحلیل پاسخ ها، کُدهای اولیه استخراج گردید. این کُدها در طی فرآیند تجزیه و تحلیل در دو گروه مفاهیم اصلی و مفاهیم فرعی به شرح ذیل قرار گرفتند.
جهت مشاهده متن کامل این مطلب اینجا کنید.
گردآوری، تحلیل و ارزیابی: پروانه خفتان؛ کارشناس ارشد مددکاری اجتماعی و عضو تیم تخصصی وبسایت مددکاران اجتماعی ایرانیان
پایگاه اطلاع رسانی مددکاران اجتماعی ایران
